In de nieuwe maandelijkse column zullen de redactieleden van Bouwsteentjes.info afwisselend een column schrijven. Deze columns kunnen over van alles en nog wat gaan, maar LEGO zal hierin altijd centraal staan. Zie het als een kort verhaal dat we graag met jullie willen delen. Zodoende leer jij ons wat beter kennen en wie weet vind jij je wel in de situaties die we schetsen. De column van deze maand is van Peter Broekstra die ingaat over het herontdekken van LEGO als volwassene.
Als kleine jongen was ik al fan van LEGO. In mijn slaapkamer had ik een grote MDF plaat liggen waarop mijn eigen stad was gebouwd. Op mijn spoorbaan – die de vorm van een groot uitgevallen cijfer acht had – reed de 7710 Push-along Passenger Steam Train zijn dagelijkse rondjes. De trein was in eerste instantie uitgerust zonder 12 volt besturing. Deze kreeg ik met Sinterklaas. Mijn opa had dit per ongeluk van te voren al verklapt. Ik was zwaar onder de indruk dat mijn opa al wist wat ik zou gaan krijgen. Blijkbaar had hij zulke goede connecties met Sinterklaas, dat hij hem in vertrouwen al had verteld welke cadeaus er zouden worden uitgedeeld tijdens pakjesavond.
Toen ik naar het voorgezet onderwijs ging verdween mijn interesse in LEGO. De trein ging samen met de rest van mijn LEGO verzameling naar zolder. Zo’n 26 jaar later kwam ik bij toeval op Bol.com de LEGO Volkswagen T1 tegen. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat LEGO gericht was op kinderen, maar deze set leek me toch ook wel leuk voor volwassenen. Maar ja, als volwassene zijnde ‘speel’ je toch niet meer met LEGO? De nieuwsgierigheid won het toch van de twijfel. Tot mijn stomme verbazing was het een ontzettend gave set om te bouwen.
In het begin was er wel een bepaalde schaamte
Schoorvoetend vertelde ik op mijn werk dat ik een LEGO set had gebouwd. Ik dacht dat ik de volle laag zou krijgen met flauwe grappen. Maar wat bleek? Mijn naaste collega had hem ook gebouwd. Goh, was ik toch niet de enige volwassene die met LEGO bezig was. Dankzij diezelfde collega raakte ik dieper verzeild in het LEGO wereldje. Er ging een hele wereld voor mij open. Via Bouwsteentjes ontdekte ik dat er zelfs een naam voor ‘ons soort mensen’ bestaat, de AFOL (Adult Fan of LEGO). Hoewel ik er helemaal niet van houd om in een hokje gedrukt te worden, ben ik dus blijkbaar een AFOL.
In het begin was er wel een bepaalde schaamte als men vroeg wat mijn hobby’s zijn, om dan toe te geven dat LEGO daar één van is. De reacties van de mensen waren verschillend. Zowel positief als negatief. Nu de meesten weten dat LEGO een grote hobby van mij is, komen ze zelfs naar me toe met de vraag of ik een bepaalde nieuwe sets al heb gezien.
Een paar jaar geleden hadden mijn schoonzus en zwager de Statue of Liberty Polybag meegenomen vanuit New York. Het is dan misschien een klein setje, voor mij heeft de set – mede door het verhaal wat erachter zit – een grote waarde. Dit alleen al maakt dat LEGO een gave hobby is. Het draait niet alleen maar om het bouwen van de grote sets. De kleine setjes zijn net zo waardevol.
Ik merk dat er in mijn omgeving steeds meer volwassen bezig zijn met LEGO. Dit komt ook doordat LEGO zich steeds meer op deze doelgroep gaat concentreren. Het schaamtegevoel is overgegaan in een gevoel van trots. Het is fijn om een AFOL te zijn!
